Вазьмі рушнік і з сэрца пацалункі сьцяры,
Тым рушніком з аблічча пацалункі сьцяры,
Шчыра люстру ў лазенцы ў вочы зірнуць спрабуй,
Зьбяры сваё і пацалунак знутры ўсяму свайму падаруй.

Бранзалеты і шпількі, майткі і каралі, запалкі і цыгарэты
Сьціснеш ў кулак, глянеш назад, пальцы спляцеш як клетку,
Вызваліш з клеткі маленькую птушку зь пяром афарбоўкі рэдкай:
Колерамі ад інфрачырвонага да ультрафіялета.

З рушніком і той птушкай патаньчы трохі ля шкла,
Покуль ты распранутая ў цэнтры лямпавага сьвятла,
Покуль зморшчын няма і нямае прычыны таіць у вачох свой жах –
Балет пры люстэрцы, не пры мужчыне, лётаючы як птах.

А з пацалунку дзюбы вострай голкаю язычок,
Скрозь палотно рушніку сьвеціцца сонейкавы ваўчок;
На нябёсах з кафлі, у хлебе з вафлі, зь цяплыні махровым сьцяжком
Свабоды ў вадзе бяз сораму цела й чужынца за тым вуглом.

Голка зь яечка, запалка з каробкі і пруточак з клубка.
Хочацца ніткай віцца бясконца па волі свайго вірка -
Перапёлкаю, птушкаю ў пёрках пацалунка шкляной красы,
Покуль танцуе і лётае пёрка ў лазенцы сярод расы.